| Długopłetwiec | |
|---|---|
 Model graficzny z aplikacji Real Whales | |
| Rząd | walenie |
| Podrząd | fiszbinowce |
| Rodzina | fałdowce |
| Rodzaj | Megaptera |
| Gatunek | długopłetwiec |
| Galeria | Zdjęcia, rysunki i inne ciekawostki |
Długopłetwiec oceaniczny, humbak (Megaptera novaeangliae) - gatunek walenia z podrzędu fiszbinowców. Jeden z większych fałdowców, jedyny znany obecnie żyjący przedstawiciel rodzaju Megaptera.
Wygląd[]
Gatunek ten jest bardzo rozpoznawalny, zawdzięcza to swojej wyjątkowej budowie ciała. Pomimo w miarę opływowych kształtów ciało tych z stworzeń jest dość krępe, a pierwszym rzucającym się w oczy jego elementem jest doskonale widoczny garb.
Większość ciała jest zazwyczaj czarna zaś, płetwy piersiowe są w zasadzie całkiem białe od swej wewnętrznej strony. Samce często mają blizny na głowach i grzbietach, będące pamiątką po starciach.
Samice humbaków są nieznacznie większe od samców, mogą osiągać długość od 15 do aż 19 m, samce zaś od 14 do 17 m. Ciężar tych zwierząt dochodzi czasem aż do 48 ton.
Długopłetwce posiadają ogromne płetwy piersiowe, których długość dochodzi nawet do 4 m, to im zawdzięczają swoją nazwę. Istnieje kilka hipotez wyjaśniających wytworzenie u tych zwierząt najdłuższych płetw piersiowych spośród wszystkich waleni.
Dwie najpopularniejsze mówią, że płetwy te pomagają długopłetwcowi lepiej kontrolować temperaturę ciała, gdy migruje pomiędzy ciepłymi, a zimnymi wodami oraz że zwierzę tej wielkości potrzebuje tak dużych płetw umożliwiających lepsze sterowanie podczas długich podróży. Tej ostatniej zaprzeczają krótsze płetwy u dużo większego płetwala błękitnego czy finwala, które osiągają ponad 25 metrów długości ciała.
Płetwa grzbietowa tych zwierząt jest dość niewielka. Duża płetwa ogonowa, często widoczna podczas nurkowania, ma rozpiętość 2-3 m i podłużne faliste rowki zwane rysunkiem , jego wzór jest indywidualny dla każdego osobnika, dzięki czemu można go traktować dokładnej tak jak linie papilarne u ludzi i dzięki niemu dokonywać identyfikacji. Kształt płetwy ogonowej przypomina z wyglądu serce, a jej szerokość stanowi niekiedy 1/3 długości ciała zwierzęcia.
Anatomia[]
Głowę i żuchwę humbaków pokrywają charakterystyczne guzki, które są pozostałością po mieszkach włosowych. Otwór nosowy składa się u nich z dwóch części, odpowiadających nozdrzom. Zawartość ich płuc zostaje podczas wydechu wyrzucana przez niego z taką siłą, że para wodna skrapla się w zimnym powietrzu, dzięki czemu powstają zjawiskowe fontanny.
Humbaki po każdej stronie szczęki mają od 270 do 400 płyt fiszbinowych w brązowoczarnych odcieniach. Fiszbiny te jak u innych gatunków tego podrzędu zbudowane są z substancji rogowej. Przy końcu każdego z nich zauważyć można włosopodobne frędzelki. Długość i delikatność fiszbinów jest zależna od pokarmu jakim odżywia się dany osobnik. U humbaków odżywiających się jedynie krylem (osobniki z obszarów półkuli południowej) fiszbiny osiągają długość, aż do 1 metra, zaś u długopłetwców, których zdobycze są zazwyczaj większe, fiszbiny mogą mieć nawet połowę tej długości czyli zaledwie 50 cm ( osobniki żyjące w obszarach półkuli północnej).
Na podgardlu humbaka ja i u wszystkich innych gatunków fałdowców rozciągają się liczne fałdy skórne wyglądem przypominające harmonię, umożliwiają one rozciągniecie się gardła zwierzęcia w czasie pobierania posiłku. Samice mają ich więcej niż samce. Ilość fałd u samic waha się miedzy 20 do 24, zaś u samców od 14 do 20.
Odżywianie[]
Długopłetwce pobierają pokarm przeważnie tylko podczas lata. Zimą odżywiają się rzadko i oportunistycznie, w tym czasie pokarm zastępowany jest zużyciem tłuszcz, który odkłada się pod ich skórą.
Pokarm humbaków jest dość różnorodny, gatunki wchodzące w jego skład zależne są od obszaru w którym migrują konkretne osobniki. Na obszarach północnego Atlantyku głównym składnikiem ich diety jest kryl z gatunku Meganyctiphanes norvegica i gatunki małych ryb, jak śledź atlantycki, gromadnik, łosoś szlachetny, dobijak amerykański, makrela, czarniak i wątłusz srebrzysty. W strefie północnego Pacyfiku na liście gatunków którymi żywią się humbaki znajdują się ryby: gromadnik, mintaj, terpuga okonik, olakon, dobijak pacyficzny, czerniak, dorsz pacyficzny, wachnia, sajka, łosoś z rodzaju Oncorhynchus oraz karmazyn; i bezkręgowców, w tym Calanus sp., Eualus gaimardii, Mysis oculata, Pandalus goniurus, Parathemisto libellula i Thysanoessa raschii. U wybrzeży południowo-zachodniej Alaski odżywiają się śledziem pacyficznym oraz różnymi rodzajami krylu. W wodach Australii i Nowej Zelandii żywią się głównie etmalozą, krylem , zaś w Antarktyce głównym składnikiem ich diety jest kryl , widłonóg Calanus propinquus i obunóg Parathemisto gaudichaudii.
Rozmnażanie[]
Samice i samce długopłetwca tak jak większość zwierząt osiągają dojrzałość płciową w różnym wieku. U samic następuje to w okolicach 5 roku życia. Samce dojrzewają trochę później mając 6 do 7 lat.
Okres ciąży u humbaka trwa około 11,5 miesiąca. Samice rodzą najczęściej co 2–3 lata. Zdarzało się jednak, że niektóre samice rodziły młode przez dwa lata z rzędu.
Nowo narodzone młode osiągają długość głowy swojej matki. Samica mająca 15 metrów może urodzić cielę mierzące 6,1 m, o wadze prawie 2 ton. Wielorybiątko przychodzi na świat ogonem do przodu (inaczej niż bywa zazwyczaj u większości ssaków). Takie ułożenie podczas porodu zmniejsza niebezpieczeństwo dostania się wody do płuc noworodka. Płetwy maleństwa są po urodzeniu miękkie co utrudnia sprawne pływanie. Z tego też powodu matka musi pomóc młodemu wypłynąć na powierzchnię, by zaczerpnęło pierwszy oddech. Noworodki humbaka dobrze słyszą i widzą. Matka opiekuje się swoim potomstwem przez około rok jego życia. Młode karmione są mlekiem pierwsze sześć miesięcy, po czym przez kolejne pół roku opieki odżywiają się same. Mleko humbaka ma różową barwę, a jego zawartości tłuszczu to około 50%.
Po skończeniu 11 miesięcy młode pływają w szkołach przy doświadczonych osobnikach. W tym czasie uczą się łowienia za pomocą pęcherzyków, technikę tę opanowują w 2 roku życia. Z czasem coraz bardziej oddalają się od matek jednak całkowitą samodzielność osiągają dopiero ok. 4 roku życia. U wybrzeży Alaski obserwuje się niekiedy samotne młode, bez opieki samicy.
Galeria[]
Aby zobaczyć całą galerię, kliknij tutaj.